Geef Daisy terug aan haar reddende engels

Hallo allemaal,

Mag ik mij even voorstellen: ik ben een poesje van ongeveer 4 maanden oud en heb al héél véél meegemaakt in mijn zo korte leventje.

Als U even tijd én belangstelling heeft, wil ik graag mijn trieste verhaal vertellen.

Blijkbaar ben ik geboren bij een dochter van een man die het nodig vond om mij na 2 weken al bij mijn mamma weg te halen. Volgens het verhaal van die man had hij mij gekregen van die dochter, dus vond die man het nodig om mij ’s avonds rond een uurtje of kwart voor 12 op zijn schouder te zetten en met mij naar buiten te gaan. Ik ben toen plots van de schouder van die man gesprongen en zo ploep door een schuurraam van bijna 2 meter hoog terecht gekomen. Je zou bijna denken dat ik het kindje van superman ben, maar dat is natuurlijk een sprookje, want superman bestaat helemaal niet.
Wat wél bestaat is dat er een dochter in het huis woont waar de schuur van is en die mij toevallig hoorde krijsen, want dat kan ik, zo klein als ik toen nog was.
De dochter vliegt zo snel mogelijk naar buiten om te kijken waar dat gekrijs vandaan komt. Er wonen in dat huis 5 volwassen katten en de dochter denkt dat die aan het vechten zijn of dat er een vogel gepakt is door één van hen.
Het gekrijs komt uit de schuur en als ze de deur open maakt word ik eindelijk gevonden. Ik word opgepakt en mee naar binnen genomen. De moeder van het meisje denkt dat ik niet ouder ben dan 3 weken en omdat ik niet kan praten, laat ik dat maar zo. Ik krijg verdunde melk omdat ik zwaar ondervoed ben en ongelooflijke honger heb. De moeder belt intussen de dierenambulance om te vragen of die eventueel kittenmelk hebben voor me. Het antwoord is nee, wel hebben ze daar het telefoonnummer van een dierenarts die dienst heeft en die op zekers eten voor mij heeft. Gauw wordt de vader des huizes wakker gemaakt en die springt met de moeder en mij in de auto op weg naar de bewuste dierenarts. Die hoort hun verhaal aan en bekijkt mij van alle kanten. De dierenarts zegt dat ik hooguit 2 weekjes ben en ondervoed. Ik weeg op dat moment maar 210 gram en dat is natuurlijk veel te weinig.
De vader en moeder betalen de melk en gaan richting huis. Onderweg worden ze gebeld door de dochter dat er een man is gekomen die heeft gevraagd of er een kitten is gevonden. Moeder zegt dat we op de terugweg zijn en dat dochter die man moet laten wachten tot zij thuis zijn. Thuis gekomen eist die man mij terug, maar het verhaal van dat springen door een schuurraam geloven de ouders en dochter niet, dus wordt de politie erbij gehaald. Die praten met de man en met de ouders en dochter en besluiten dat het verhaal van die man aan alle kanten rammelt. Er wordt besloten dat ik voorlopig bij het nieuwe gezin mag blijven en dat die man aangepakt gaat worden. Want het blijkt dierenmishandeling én strafbaar te zijn wat hij heeft gedaan.
Ik krijg lekkere melk te drinken, krijg een zacht mandje met een fleecedeken en een warme kruik en mag eindelijk slapen. Pffft gelukkig maar want dit op zich was al een heel groot avontuur. Vanaf nu heb ik een naam: ik ga Daisy heten.
De dochter en moeder verzorgen mij en geven mij lekker eten en heel veel liefde en aandacht. Ze draaien nachtdiensten omdat ik om de 2 uur mijn melk moet hebben en moet plassen en/of poepen. Ik krijg een warme kruik als die afgekoeld is, want zeggen ze: ze mist de warmte van haar mamma dus moet ze goed warm blijven.
Ze nemen mij opnieuw mee naar een dierenarts en die geeft mij wormenpasta omdat ik onder de wormpjes zit. Ook die vermoed dat ik pas 2 weekjes oud ben en nog lang niet bij mamma weg gehaald had mogen worden.
Door de goede zorgen van dochter en moeder kom ik elke dag een beetje aan. Ik krijg een prikje van de dierenarts en na een paar weekjes nog één.
De politie laat zich regelmatig zien en de mensen waar ik verblijf krijgen de keuze: of ik word weg gehaald bij ze en geplaatst ergens in Amsterdam of ik mag blijven waar ik nu ben. Gelukkig kiezen ze voor het laatste en mag ik blijven bij mensen die mij wél goed verzorgen en die wél van mij houden.
Na een tijdje moeten de ouders een verklaring tekenen waarin staat dat ik in bewaring ben bij deze mensen tot er een uitspraak van de rechter komt.

En dan gaat het een hele tijd goed, ik groei als kool, mag lekker met de andere katten spelen en op een gegeven moment mag ik ook de tuin verkennen. O wat valt daar veel te beleven, vliegjes, blaadjes, als het waait beweegt alles en overal moet ik achteraan rennen. Als ik ergens bang van word, ren ik naar binnen, daar is het veilig. Ik heb daar een pracht van een krabpaal, een bak speelgoed en mijn veilige mandje met fleecedekentje. Ik mis het gesabbel aan mamma’s tepel en compenseer dat door te sabbelen op mijn fleedekentje.
Zodra ik uitgesabbelt ben, ren ik weer van hot naar her want er valt van alles te beleven. Ik ben dapper zeggen ze en mooi en lief en daar ben ik trots op.

Plots gaat het mis: op 11 augustus j.l. stopt er een politieauto in de straat en er stappen 3 agenten uit. Of die mensen het al weten: ik moet terug naar die nare man die mij weg gehaald heeft bij mijn mamma en door het raam heeft gegooid. De dochter en moeder zijn ontroostbaar en héél boos. Iemand die zijn beestje zó mishandelt, verdient het niet om mij te krijgen vinden ze.
Niets helpt: op woensdag 13 augustus word ik opgehaald en afgevoerd in een reismandje en op de hoek van de straat gegeven aan die grote enge man.
Wat gaat hij met mij doen? Ik was zó gelukkig en nu……. Overleef ik dit wel?
Niemand zal het weten, want mijn stem wordt niet gehoord.
De mensen bij wie ik zo gelukkig was proberen er van alles aan te doen, maar niemand luistert naar ze. Ze kunnen een civiele procedure op gaan starten om mij weg te halen bij die vreselijke man, maar dat kost ze heel veel centjes. Centjes die ze helaas niet hebben.
Hoe oneerlijk kan het leven zijn. De dierenpolitie doet ook niets en mij hadden ze nog wel verteld dat die voor de dieren opkwamen. Niet dus. Als je in Nederland een misdaad begaat kom je er gewoon mee weg en als mensen goed doen, worden ze gestraft. Ik was duur, maar ik heb alles gekregen waar ik recht op had van de mensen waar ik gelukkig was. Nu hebben ze én geen geld terug gekregen van die enge man én ze zijn mij kwijt. En dat laatste is nog het ergste. Ze zijn kapot van verdriet en vrezen voor mijn leven.
En ik? Ik ben diep ongelukkig en zou wensen dat ik nooit geboren was. Maar ach, ik ben maar een poesje van 4 maanden dus wie luistert er naar mij?
Dank U wel voor het lezen van mijn verhaal. Sorry maar ik moest het even kwijt.

Wilt u alstublieft mij helpen door deze petitie te tekenen zodat ik terug kan naar de mensen die mij opgevangen hebben?

Ik wil niet bij deze enge man blijven :(