HET KASTEEL ONTBLOOT.

nooit meer zonder ontwerpers, nooit meer zonder de gebruikers !

 

Beste Universiteitsbestuur,

 

Het departement Architectuur van deze universiteit is boos. Boos om hoe er met het Kasteel van Arenberg wordt omgesprongen. Eerst was er de IMEC-toren, waarvan niemand de ruimtelijke impact op het kasteel had voorzien. En nu ligt ons kasteel  plots niet meer in een park, maar aan een parking. De achtertuin is verdwenen onder een laag klinkers. Dit maakt ons woest. Zo omgaan met een park en een monument vinden wij ongehoord.

 

Neem ons niet kwalijk dat wij het kasteel van Arenberg nog “ons” kasteel noemen. Het is natuurlijk van de faculteit Ingenieurswetenschappen. Onze afdeling woont er al het langst, maar we zijn goede buren, we gunnen ons kasteel aan iedereen. Maar als we naar die parking kijken, bekruipt ons veeleer het gevoel, dat dit kasteel van niemand is. Kon het dan niemand iets schelen, wat hier is gebeurd? Niemand van diegenen die hun handtekening op de bestelbon hebben geplaatst?

 

In ons kasteel wordt al vele generaties architectuur, stedenbouw, ruimtelijke ordening en, nota bene, monumentenzorg onderwezen. We ontvangen hier het internationale kruim van deze professies. Nu durven wij onze collega’s, onze vroegere, huidige en toekomstige studenten niet meer aan te kijken. Dat dit gebeurt in onze achtertuin kunnen wij niet uitleggen.

 

Ontwerpen, al is het maar een parking, is een kunst. Belangen afwegen, ze met overleg en inspraak schikken in de ruimte is een evidente plicht. Dat onderwijzen we hier elke dag. Maar in onze tuin lukt het niet. We horen in de koffiekamer allerlei halve, besmuikte verhalen over hoe dit eigenlijk zo gekomen is, wie allemaal aan dit fiasco heeft bijgedragen. Een mislukking heeft vele vaders en moeders. Maar, wat we met wrange trots kunnen zeggen: wij zijn het niet geweest. Niemand heeft ons hier bij betrokken. En net dat is het wat ons zo boos maakt.

 

Wij zijn de specialisten. Wij zijn de oudste gebruikers. Twee onweerlegbare redenen om ons mee aan tafel te vragen. Dat we ook specialisten zijn, zou ons constructief maken aan de overlegtafel. Wij zijn niet de obligate NIMBY’s die van geen verandering willen weten, het soort waar krachtdadige beslissers zo’n hekel aan hebben. De ruimte staat onder druk, overal, ook bij ons kasteel. Dat weten we maar al te goed, en het maakt ons niet bang. Dit kon goed gaan, daar hadden we kunnen aan meewerken.

 

Daarom beloven we u plechtig dat we dit niet meer zullen pikken. Geen aftandse achterkamertjesbeslisserscultuur meer in onze tuin. We lopen achterdochtig door wat nog rest van ons heerlijke park, beducht waar de volgende kaalslag loert. De volgende keer vindt u ons aan de tafel, of u ons nu uitnodigt of niet. Maar we rekenen erop dat u ons een uitnodiging stuurt.

 

Wij van het departement Architectuur