NO KIDDING pamflet aan minister VWS voor preventie kindermishandeling

logo_NO_Kidding5.jpg

 

 

NO KIDDING pamflet.                                                  

Geachte Minister De Jonge, beste Hugo,

Graag contacteer ik u over de gang van zaken rondom het melden van kindermishandeling. Sinds ik uw interview op de radio hoorde, ben ik hier verschillende keren mee bezig geweest. Dit omdat ik als ervaringsdeskundige (o.a. getuige van huiselijk geweld en slachtoffer van seksueel misbruik) andere - en in mijn ogen effectievere - mogelijkheden zie.

Allereerst denk ik dat het goed is om kindermishandeling als een groot maatschap­pelijk, maar vooral contextueel probleem te zien. Naast de bestaande cijfers en mijn persoonlijke ervaringen zie ik in mijn werk als verpleegkundige in een academisch ziekenhuis helaas vaak patiënten waarbij de jeugd een duidelijk nadelige invloed heeft gehad en vaak voor psychische en lichamelijke klachten zorgt. De meldcode zie ik als een noodzakelijk instrument, maar deze werkt m.i. drempel­verhogend. Ik ben van mening dat de drempel verlaagd wordt wanneer er meer aandacht wordt besteed aan het voortraject, waarbij de angst voor mogelijke gevolgen die mij altijd weerhouden heeft, wordt verkleind. Mijn visie wordt bevestigd door mijn ervaringen met de NO KIDDING preventieve methode, gebaseerd op ervaringen van honderden ervaringsdeskundigen. Maar ook door actueel onderzoek van het Verwey-Jonkerinstituut: Als een melding wordt gedaan heeft er al een jaarlang in het gezin geweld plaats gevonden en zijn 4 op de 10 kinderen getraumatiseerd geraakt. We kunnen dus rustig spreken van een epidemie aan ongezien geweld omdat zowel kinderen als opvoeders, en ook omstanders, zwijgen. Niet omdat ze niet anders zouden willen maar omdat mensen zichzelf onbekwaam verklaren.

Wanneer kinderen langdurig zwijgen, worden zij weer de opvoeders met onverwerkte ervaringen, die het ‘estafettestokje van geweld’ op hun beurt doorgeven. Als kind durfde ik niet aan de bel te trekken en daar waar ik een poging ondernam, bij de huisarts, werd ik niet gehoord. Ik was bang dat er mensen bij betrokken werden waar ik geen behoefte aan had; bang dat ik aangifte moest doen tegen personen uit mijn directe omgeving; bang dat mensen in mijn omgeving achter dit geheim zouden komen en bang dat ik zelf de schuldige was. De gedachte dat iemand actie zou ondernemen en daarmee binnen­drong in ons gezin, was voor mij onverdraaglijk. Dus hield het jarenlang stand. Continue angst, twijfel, alertheid en het zorgen voor anderen om alle problemen maar zo klein mogelijk te houden. Vaak ervoor zorgend dat mensen van buitenaf niet doorkregen dat het niet klopte bij ons ‘achter de voordeur’.

Tijdens de interne opleiding bij NO KIDDING ben ik mij meer bewust geworden van mijn onverwerkte ervaringen. Dit gebeurde binnen een natuurlijke, niet therapeutische setting, samen met (niet-)ervaringsdeskundigen. Bewustwording dat ik, als kind, vooral behoefte had aan vertrouwen; iemand die naar me omkeek en naar me wilde luisteren. Iemand die zou vragen: Luuk, gaat het met je? Is er iets? Kan ik iets voor je doen? Of “gewoon”: Luuk wat wil jij? Wil je me iets vertellen? Dit zijn de meest menselijke vragen die mij nooit zijn gesteld!

De meldcode zal naar mijn mening absoluut niet resulteren in een vermindering van het aantal kindermishandelingen. Althans, ik citeer Rijksoverheid: een melding maken omdat, Veilig Thuis informatie van verschillende meldingen kan combineren om de veiligheid van het kind, de volwassene of de oudere in te schatten. En omdat Veilig Thuis beroepskrachten kan ondersteunen bij het zorgen van langdurige veiligheid. Waar is het kind? En nemen we ook mee dat daders vaak slachtoffers zijn? Beseffen we dat het vaak van generatie op generatie overgaat? Waar houdt het op? Verkiezen wij het melden van kindermishandeling boven het voorkomen ervan door preventieve maatregelen in te zetten? Geachte heer De Jonge, ik ben positief kritisch als het om de meldcode kindermishandeling gaat omdat ik andere mogelijkheden zie: directer en effectiever!

U staat in belangrijke schoenen. Schoenen die nog meer kinderen en opvoeders, beiden met onverwerkte ervaringen, kunnen helpen. Echter is er een ander focus nodig. Eén die in eerste instantie minder gericht is op oplossen, instrumenten en protocollen. Een meer menselijke weg door omstanders: buren, vrienden, juf en meester. Door ons allemaal! Mensen die gewoon dicht bij zichzelf blijven en tijdig een hand uitsteken. De NO KIDDING preventieve methode bewijst dat het kan. Steeds meer gemeenten laten zich hierin scholen. Het is ons tot nu toe niet gelukt om de NO KIDDING visie en methode aan u persoonlijk te presenteren. Daarom zou ik dit pamflet graag, na het voorlezen ervan en voorzien van de handtekeningen van mede­ondertekenaars, aan u overhandigen.

Hoogachtend, Luuk, ervaringsdeskundige ‘op het podium’, mede namens Friso van der Wal, directeur NO KIDDING.                                                                                                                                                                                                                                                               www.nokidding.nl