Stop met onze medeburgers uit te zetten.

WEBSITE: http://childpardon.be/nl_BE/

Wij weigeren de kinderen van sans-papiers als 'collateral damage' te bestempelen. 
Hen treft geen enkele schuld in de situatie waarin ze zijn beland.
De meesten onder hen zijn hier opgegroeid en identificeren zich als Belg. Niet onlogisch, want een kind slorpt als een spons zijn identiteit op uit zijn directe omgeving, en niet uit abstracte statelijke begrippen. 
Waarin verschillen deze ‘illegale’ kinderen dan van de ‘legale’? Kom a.u.b. niet af met de thuissituatie, want de thuissituatie verschilt van thuis tot thuis. De ene ouder is buddhist, de andere een carrièrist. De ene prijst discipline aan, de andere is een aanhanger van de neo-liberale opvoeding. De ene spreekt thuis Frans, de andere Duits. Het is aan de ouders om hun kind naar eigen dunken op te voeden, wat in het gezinsleven omgaat is geen zaak van de overheid. 

België heeft al een aanzienlijke investering gedaan in veel van deze jongeren. Zo hebben ze allemaal een basisopleiding genoten en de meesten hebben hier zelfs hun secundair diploma behaald. Dit ‘sociaal kapitaal’ weggooien is geen slimme zet.

Wettig handelen is nog niet rechtvaardig. Een strikte scheiding tussen recht en moraal maakt misschien wel een goede politieke punt, maar in feite blijkt dat het onhoudbaar is om deze radicale scheiding consequent te eerbiedigen.
Ter herinnering: alles wat in Nazi-Duitsland gaande was, was legaal, maar niemand zal ontkennen dat het uiterst immoreel was. Of zoals rechter Brandeis het stelde: ‘’If we desire respect for the law, we must first make the law respectable.’’ 

Allerlaatst wensen we nog even terug te komen op de ‘trek een streep tussen hier en later’-gedachte. Wij staan namelijk slechts achter een eenmalige kinderpardon of een in tijd beperkte regularisatiemogelijkheid om de rechtvaardigheid terug in haar eer te herstellen. Dit zou tevens ook als een schone lei kunnen worden aanzien voor een nieuw, efficiënt en daadkrachtig asielbeleid. Niemand pleit voor een opengrenzenbeleid en iedereen van ons beseft dat asielbeleid onvermijdelijk hard is. Echter wilt dat niet zeggen dat de situatie waarin deze jongeren beland zijn een tragische samenloop van omstandigheden is. Neen, dat is onder andere het gevolg van een weinig doeltreffende opvolging van asielaanvragen en een overmaat aan openstaande procedures. En dat is iets wat de overheid verweten kan worden.

Daarom pleiten we voor een Belgische wet naar voorbeeld van de DREAM-act in de VS. De DREAM-act is een acroniem voor: Development, Relief, and Education for Alien Minors Act (Ontwikkeling, verlichting/opluchting, en Scholing voor buitenlandse minderjarigen). De wet had ervoor moeten zorgen dat de jonge immigranten die als kind illegaal met hun ouders naar de Verenigde Staten zijn gekomen, opgegroeid waren in Amerika en meestal niet bekend zijn met het land van herkomst of de taal die er gesproken wordt, een permanente verblijfsvergunning zouden krijgen. Het wetsvoorstel is er echter nooit goedgekeurd, maar de naam ‘Dreamers’ beklijfde.
De voorwaarden voor het verkrijgen van een verblijfsvergunning waren als volgt:
- Men moest de VS binnengekomen zijn voor zijn 16de
- Men moest minimaal 5 jaar in de VS verblijven
- Men moest een secundair diploma hebben
- Men moest van ‘goede morele karakter zijn’
- Men moest toegelaten zijn op een hogeschool/universiteit
   of aangesloten zijn bij het leger

De ‘Belgische dromers’ hebben in tegenstelling tot hun Amerikaanse vrienden geen enkele bescherming tegen de overheid. Hun verhalen zijn ongehoord en ongekend bij het grote publiek en ze zijn gedoemd tot een leven in de schaduw, want hun thuisland verlaten is voor hen geen optie. ‘In die zin zijn deze ongedocumenteerde jongeren een graadmeter voor de rechteloosheid in België’, zoals het mooi in een opiniestuk op VRT vermeld stond.

***

Geen enkele mens is illegaal. Geen enkele kind zou (de facto) staatloos moeten zijn. Geef onze jongeren de kans om verder hun inbreng te doen in deze maatschappij. Laat hen waardevolle leden van hun en onze samenleving blijven. Dwing ze niet het pad van uitsluiting en eenzaamheid op te gaan. Stop met deze hoge mentale tol van hen te eisen. Ontneem hen hun jeugd niet.