€200 en nog veel meer: GEEN STIJL

Mooie blog met een treffend metaforisch voorbeeld! En zo verzonnen is het niet. Er zijn nu al talloze beperkingen, voetangels en klemmen door de steeds verder uitdijende macht van zorgverzekeraars.

Zelf ben ik werkzaam als psychotherapeut (BIG) en ben ik bij aanmeldingen van cliënten voor mijn praktijk gedwongen nu al te checken waar men verzekerd is. Eerst de polis, dan de patiënt/cliënt. Dit i.v.m. de vergoeding door zorgverzekeraars c.q. de door hen gehanteerde omzetplafonds. Want ik zit voor noppes te werken bij overschrijding van het mij toegekende budget óf ik moet de kosten bij de cliënt neerleggen (wie kan dat betalen?).

Nog dichter bij huis: het kan zijn dat ik in een lopende behandeling mijn plafond bereik (what's in a word), waarna de therapie niet meer vergoed wordt. De cliënt heeft niet de middelen de behandeling zelf te bekostigen. Ik kan onbezoldigd doorwerken, ik kan ook stoppen met de therapie. En wat krijgt de cliënt schaamteloos te horen van zijn/haar zorgverzekeraar (d.w.z. de helpdesk of het callcenter daarvan) als hij/zij het probleem voorlegt: "Als uw behandelaar zijn omzetplafond bereikt gaat u toch naar een collega die nog wel budgettaire ruimte heeft."

Blijkbaar nog nooit gehoord van een werkrelatie. Of nog verontrustender: wel van gehoord, maar er geen boodschap aan hebbend.

Laten we hopen dat het schip geladen met marktwerking op weg is naar de wal.

Ruud Joppen, psychotherapeut