OPEN BRIEF AAN DE FACULTEIT TOEGEPASTE INGENIEURSWETENSCHAPPEN

OPEN BRIEF AAN DE FACULTEIT TOEGEPASTE INGENIEURSWETENSCHAPPEN  

Geachte professor Sevenhans,
Beste decaan,
Geachte faculteitsleden, studenten en eenieder die onderstaande wenst te lezen,  

Na het lezen van uw bericht over de stopzetting van de samenwerking met Vulcanis-Brabo als facultaire club van de faculteit Toegepaste Ingenieurswetenschappen besloot ik in mijn pen te kruipen omdat het hier toch een onderwerp betreft dat nauw aan mijn hart ligt. Het bericht op zich kwam niet volledig als een donderslag bij heldere hemel omdat men in de wandelgangen natuurlijk al wel eens iets verneemt, ook als men geen actief student meer is. Voor mezelf en daarmee vele anderen was het echter wel de bevestiging van een vrees waarvan we hoopten dat het enkel bij een lichte vrees zou blijven. Want waarom zou een faculteit een groep gemotiveerde studenten willen afstoten om per direct een nieuwe groep, mogelijk bestaand uit dezelfde studenten, aan te trekken en er een nieuw label op te plakken?

Is het omdat het besef er is gekomen dat een verplichte samenwerking tussen twee partijen die, laat ons eerlijk zijn, van begin af aan niet volledig wensten samen te werken geen vruchten heeft afgeworpen? Is het om een tabula rasa te maken van een beslissing die gevolgen heeft gehad voor deze partijen en hier geen schuld te moeten treffen? Of is het om niet te willen terugkeren naar een status quo van voor deze beslissing, namelijk een situatie waar beide partijen geen graten in zagen maar waar vooral u als instantie een andere visie had? Het zijn vragen waar u waarschijnlijk rationele antwoorden op heeft die voor de neutrale omstaander misschien wel steek houden, maar waar zowel ik als vele mede (oud-)studenten geen logica uit kunnen puren. Wij begrijpen niet waarom een decennia oude club met een grote, actieve ledenbasis moet wijken voor een nog op te bouwen vehikel dat nog een verder draagvlak moet vinden. Het neigt naar vernieuwen om te vernieuwen, een praktijk waarover al veelvuldig woorden zijn gevloeid doch meestal zonder positieve bijklank.

Waarom raakt dit ons dan kan u zeggen. Waarom zouden ondertussen werkende mensen zich nog bekommeren om een vereniging waar zij zoveel jaren geleden deel van uitmaakten? Hiervoor verwijs ik graag naar de Duitse studentencultuur waarop, zij het losjes, onze Vlaamse studentencultuur gebaseerd is. Net als in vele andere culturen kent men bij Duitse verenigingen het principe van de “Lebensbund” oftewel een band voor het leven. Men wordt actief lid van de vereniging en bij het afstuderen verlaat men de club niet, maar wordt men “Alte Herr” en blijft men verbonden aan de club. De Alte Herren van een club of vereniging behouden een hechte band met de club en ondersteunen deze en haar leden met raad en daad. De leden onderling bouwen doorheen de jaren hechte vriendschappen op en vertrouwen blindelings op elkaar in goede en slechte tijden. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het fenomeen van de levensband bij onze Vlaamse studentenclubs veel minder uitdrukkelijk aanwezig is en tóch zijn er tekenen van terug te vinden. Zo ook bij onze oudere garde die regelmatig nog afspreken om samen iets te eten en drinken, om samen nog eens een cantus te bezoeken van de club waar het voor hen allemaal begonnen is. Vrienden die tijdens een verlengd weekend speciaal een naar Zwitserland verhuisd medelid bezoeken om bij te praten en om zijn vrouw en kinderen te ontmoeten, die elkaar helpen bij verbouwingen, verhuizingen en carrièrewissels. Andere levensfases voor deze personen maar ondertussen nog steeds gebonden door diezelfde band.
Niet alleen voor de actieve studenten en leden zijn de gevolgen van deze beslissing te voelen maar ook voor de vele generaties in de net geen 70 jaren voor hen is het een deel van hun leven en identiteit die dreigt te verdwijnen.

U zou dan kunnen stellen dat hier enkel gaat om de stopzetting van een facultaire samenwerking. Voor een club die als oorsprong echter een facultair, sociaal doeleinde heeft wil dit hetzelfde zeggen als een bedrijf waarvan de professionele activiteiten niet meer stroken met de vooropgestelde visie en missie van het bedrijf, namelijk dat het een onbestemde koers vaart tegen de reden van oprichting in. Want laat Vulcanis, en bij uitbreiding Vulcanis-Brabo, nu net dat zijn…DE facultaire vereniging van ingenieurs in Antwerpen. Laat dat nu net de ware identiteit zijn van deze club en haar leden.

Ik kan u natuurlijk niet verplichten om uw beslissing te herzien of om deze op een of andere manier terug te draaien, maar ik kan wel pleiten voor een eerlijke kans op de toekomst. Het opnieuw labelen van een product waarvan beweerd wordt dat het hetzelfde doel heeft is geen zaligmakend middel, integendeel. Elke marketeer zal het hier volmondig met mij eens zijn. In wat er momenteel resteert van de actieve leden zit een groep gemotiveerde mensen die de schouders onder een project willen zetten en zij willen dit van harte doen onder hun project, namelijk Vulcanis.
In de visie en missie van de Universiteit Antwerpen en bijgevolg ook de faculteit wordt veelvuldig gesproken over het belang van het maatschappelijk debat, de vrijheid van meningsuiting en kritische reflectie. In de hierboven vermelde wandelgangen verneem ik echter dat de argumenten en bezorgdheden die leden van de club op tafel werpen er terug van worden geveegd met de melding dat de toekomst helemaal niet somber hoeft te zijn en dat er voor hen nog steeds plaats is, zij het in andere vorm. Hun uitgesproken mening wordt hiermee gemakkelijk geminimaliseerd.
Er wordt gepleit voor een constructieve samenwerking tussen de universiteit als instantie en haar studenten in een open communicatie met het oog op diversiteit en gelijke kansen. In de opgestarte procedure om uw nieuwe vereniging te zoeken worden bepaalde elementen van Vulcanis en Brabo echter al bij voorbaat geweerd om verwarring te voorkomen. Het zijn toch ook dezelfde studenten waarvan u beoogt dat ze kritisch voor zichzelf nadenken die uiteindelijk het ‘winnend’ project gaan kiezen uit de voorstellen? Waarom zouden zij niet mogen kiezen voor eender welke vorm of richting, ook al heeft deze reeds een geworteld verleden in de studentikoze geschiedenis van onze geliefde studentenstad?

Ik zou hier nog meerdere zinsneden en paragrafen kunnen aanhalen, doch dit lijkt mij overbodig gezien het om een voor u welbekende tekst en streefdoel gaat. De enige vraag die ik u uiteindelijk wil stellen is: waarom zou u deze groep studenten geen eerlijke kans geven in uw verkiezingstraject?

Laat hen de kleuren voeren die zij reeds jaren verdedigd en met trots gedragen hebben.
Laat hen samenkomen onder het schild waarmee zij zichzelf identificeren en waarin de rijke historiek van hun club terug te vinden is.
Laat hen hun clublied voluit scanderen in cantuszalen, door de straten en op uw campus zodat iedereen hen herkent als de enige echte ingenieursstudenten van Antwerpen.

Maar vooral, laat hen u en uw studenten overtuigen van hun project en geef hen een gelijkwaardige kans om mee te dingen naar hun plaats als facultaire club van hun campus!  

 

Uit naam van mezelf, alle leden van de club en iedereen die deze brief onderschrijft wil ik u graag bedanken om deze te lezen en in overweging te nemen.  

 

Met studentikoze en academische groet,

Kevin Kaers v. Minnie
Alumnus Elektronica-ICT Artesis Hogeschool Antwerpen 2009
Prosenior Vulcanis 2008-2009